سرود سرخوش...

.....

دریغا مهتاب و 

دریغا مه 

که در چشم اندازِ ما 

کوهسار جنگلپوش سر بلند را 

در پرده شکی 

میان بود و نبود 

نهان می کرد.-

دریغا باران

که به شیطنت گوئی 

دره را 

ریز و تند 

در نظر گاه ما 

هاشور می زد.-

دریغا خلوت شبهای به بیداری گذشته 

تا نزول سپیده دمان را 

بر بستر دره به تماشا بنشینیم،

و مخمل شالیزارها

چون خاطره ئى فراموش

اندک اندک فریاد آید

رنگ هایش را به قهر و آشتی 

از شب بی حوصله

بازستاند.